Zorgen doen we met zijn allen!
Bijdrage van Carolien van der Goot voor de rubriek 'Voor de Draad' in de Bunschoter van 3 februari
En dan is het opeens al februari. De dagen worden weer langer en we kijken verlangend uit naar het voorjaar. Er zijn overal al tulpen te koop. Die brengen nu al vrolijkheid bij de mensen in huis. Veel mensen waren de afgelopen tijd aan huis gebonden door griepverschijnselen of longontstekingen. Er kunnen ook andere ongemakken zijn die ons kunnen treffen.
Hoe dat is heb ik zelf ook kunnen ervaren. Lange wachttijden aan de telefoon om de huisarts te pakken te kunnen krijgen. Dan toch de volgende dag maar opnieuw proberen en ondertussen maar zieker en zieker worden. Met spoed naar het ziekenhuis waar allerlei QR-codes uit de telefoon getoverd moeten worden om bij het juiste loket terecht te komen. Eigenlijk had ik in het ziekenhuis moeten blijven maar alles was vol, ook in de regio. Dan maar terug naar huis met een zak medicijnen. Een voorwaarde is dan wel dat er ter plekke een mantelzorger aanwezig is. Het is een geluk dat ik die heb.
Deze drukte komt door te weinig personeel en als gevolg daarvan dus ook lege bedden. In de kranten en de sociale media kan iedereen over dit zorginfarct lezen. Daar mogen we ons best eens flinke zorgen over maken. Ouderen, die eigenlijk naar een revalidatieplek moeten, kunnen simpelweg het ziekenhuis niet uit, omdat die plekken er niet zijn. Op hun beurt zitten de revalidatiecentra met patiënten te wachten op een plaats in een verpleeghuis. Zo zijn er ook bewoners uit ons eigen dorp die al op verschillende plekken zorg hebben ontvangen en dan hopelijk toch nog een plekje kunnen krijgen in ons mooie dorp in het Zorg - en wooncentrum ‘De Haven’. Daar zijn op dit moment geen zorgvacatures! Dat is – denk ik - redelijk uniek voor ons hele land.
De ChristenUnie vindt goede zorg heel erg belangrijk. Wij zullen dan ook steeds nauwlettend alle zorgvragen goed blijven afwegen. Wat hebben we nodig? Wat kunnen wij verbeteren? Daar werken we allereerst aan. We denken dan aan voldoende huisartsen in ons dorp, zodat deze zorg voor iedereen dichtbij blijft. Mede om die redenen heet het verkiezingsprogramma van de ChristenUnie ‘Oog voor elkaar’. Het wordt daarnaast ook steeds belangrijker dat wij er gewoon voor elkaar kunnen zijn, zeker omdat die zorg steeds complexer wordt. We zullen ons er meer op moeten voorbereiden, dat er veel van een netwerk moet worden verwacht. Samen kunnen we best veel. Laten we daarom omzien naar elkaar. En dat is soms breder dan de eigen familiekring. Het kan ook de buurvrouw zijn, die misschien hier later is komen wonen. Of die alleenstaande, die misschien vaak eenzaam is. Zien we dat nog bij elkaar? Of zitten we liever achter ons grotere of kleinere scherm en hebben we daar net weer even geen tijd voor? Misschien nu wel op dit moment…
